ΕΚΔΡΟΜΗ ΣΤΟΝ ΦΟΙΝΙΚΟΥΝΤΑ ΜΕ ΤΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ΓΥΝΑΙΚΩΝ 23 ΙΟΥΛΙΟΥ 2013

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΗΛΙΑ ΚΑΤΩ ΚΟΠΑΝΑΚΙΟΥ 20 ΙΟΥΛΙΟΥ 2013

ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ ...

ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΧΡΗΣΤΟ ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟ

Στις 27 Ιουνίου 2013 ο Χρήστος Σταθόπουλος μας άφησε για πάντα και πέρασε στην αιωνιότητα. Εφυγε, μετά απο μία τιτάνια μάχη, που έδωσε με το «θεριό», όπως έλεγε ο ίδιος την πάθησή του, κατά τις τελευταίες μέρες της ζωής του. Έφυγε παλεύοντας, όπως σε όλη τη ζωή του. Δεν κιότεψε, εκλιπαρώντας το χάρο για λίγη ακόμη, έστω, και μίζερη ζωή. Εδωσε την μάχη του με μεγάλο σωματικό και ψυχικό πόνο, αλλά και με μεγάλη αξιοπρέπεια. Παρά την δυσκολία των πραγμάτων, ποτέ δεν επαψε να ελπίζει ότι θα τα καταφέρει να επιβιώσει και οτι θα εξακολουθήσει να επισκέπτεται το αγαπημένο του χωριό και να το απολαμβάνει, όπως έκανε πάντοτε. Μόνο την Κυριακή, λίγο πριν πεθάνει, όταν κατάλαβε ότι ο αγώνας είχε αποβεί άνισος, προέβλεψε τον θάνατό του. «Θα πεθάνω» μου είπε.

Στη δύσκολη μάχη που έδωσε, για ένα χρόνο περίπου, είχε κοντά του τα αγαπημένα του πρόσωπα: την άξια και αφοσιωμένη σύζυγό του Έλση, την αγαπημένη κόρη του Βάσια με τον εκλεκτό σύζυγό της Μάκη, και τον αγαπημένο αδελφό του Τάσο. Αριστοι και οι τέσσερις για τους ρόλους που ειχε ο καθένας τους. Οι άνθρωποι αυτοί δεν τον εγκατέλειψαν ούτε λεπτό στον γολγοθά του που ανέβηκαν μαζί μέχρι το τέλος. Η παρουσία του ενός διαδεχόταν την παρουσία του άλλου τις δύσκολες μέρες του μέσα στα νοσοκομεία, οι οποίοι του συμπαραστέκονταν, έχοντας υπομονή, αγάπη και ελπίδα. Αλλά και στις δύσκολες ώρες του στο σπίτι, είχε πάντα δίπλα του όχι μόνον την Ελση του, που έδειχνε ανεξάντλητη δύναμη και αντοχή, αλλά και τον Τάσο. Η Βάσια και ο Μάκης έρχονταν από την Βέροια, όπου κατοικούν, κάθε Σαββατοκύριακο να τον δούν και να του δώσουν δύναμη με την παρουσία τους. Οταν η Βάσια δεν μπορούσε να είναι κοντά του, επικοινωνούσε μαζί της και έπαιρνε δύναμη απο αυτήν. Κάθε φορά που τελείωνε την τηλεφωνική επαφή τους, ενα γλυκόπικρο χαμόγελο διαγραφόταν στην ωραία μορφή του.

Ο Χρήστος ξεκίνησε απο το μικρό χωριό μας, την πέρα ρούγα του Κάτω Κοπανακίου. Απο τις πρώτες τάξεις του δημοτικού διακρινόταν για την ευστροφία του πνεύματός του, χάρη στο οποίο προοιωνίζετο ότι θα εξελιχθεί σε σημαίνουσα προσωπικότητα. Και πράγματι κατάφερε μία σημαντική καριέρα στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, αρχικά ως ηλεκτρονικός ιατρικών μηχανημάτων και αργότερα ως διοικητικός υπάλληλος, αναδειχθείς ως ένας απο τους τους πιο στενούς συνεργάτες των εκάστοτε καθηγητών της Χειρουργικής στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο. Απο την θέση αυτή έγινε γνωστός και ιδιαίτερα αγαπητός, διότι προσέφερε την βοήθειά του σε καθένα που την χρειαζόταν. Παντρεύτηκε την εκλεκτή Ελση Γκανάρα και απέκτησε μαζί της την αγαπημένη τους Βάσια. Δημιούργησαν μία εξαιρετική οικογένεια, ζώντας μαζί με σωφροσύνη και υπευθυνότητα.

Ο Χρήστος είχε όλα αυτά που χρειάζονται για να μακροημερεύσει και να ευτυχήσει. Δυστυχώς όμως, η μοίρα του ήταν εχθρική και τον πήρε νωρίς απο κοντά μας, αφήνοντας πίσω του ένα δυσαναπλήρωτο κενό.

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ,  ΚΑΛΕ ΜΑΣ ΦΙΛΕ

Α. Τζαβέλλας